O książce: 1980 / „... Wszystko, co przydarzyło mu się w ciągu tych kilku dni i nocy przed śmiercią, nazwał sobie Komedia Mariupolska To zaczęło się od tego zgniłego, błotnistego wieczoru, kiedy przybywszy do cyrku i mając już włożyć swą wspaniałą bufonowską szatę, poczuł nieodparty wstręt do wszystkiego - do mariupowskiej zimy, która wyglądała jak jakaś zła choroba, do nieszczelnego namiot oszusta Maksimyuka, za głuchy błysk lamp elektrycznych płonących pełną mocą, po własną patriotyczną powtórkę na temat dnia, o wojnie, z idiotycznym refrenem... I cisza w stajni, i coś zbyt czystego , niezwykłe jak na cyrkową atmosferę, wydawało się obrzydliwe, jakby nigdy nie było tu żadnych zwierząt, żadnych psów, żadnych koni, tylko wilgoć w pustych boksach i klatkach i wilgotny wiatr bezczelnie wiejący przez całą brudną budkę. I tak, kiedy żałosna żydowska orkiestra zaczęła piszczeć i uderzać w bęben, kiedy chambarriere walnął w arenę strzałem z pistoletu młody Apollonos i zaczął się występ - ze złością rzucił w kąt swoją brokatową szatę i szkarłatną wstążkę z rozkazami, medalami i błyszczącymi żetonami (zadzwonili żałośnie, gdy upadali) i zakładając płaszcz i kapelusz, zdecydowanie ruszył w stronę wyjścia. …»